BIOGRAFIE

 

1. Andrzej Eysymont ur. ok. 1580 na terenie Grodzieńszczyzny, być może syn Łukasza Kozłowicza woźnego powiatu grodzieńskiego, dzieci: Józef, Bazyli.

1.2. Bazyli Eysymont ur. ok. 1610 na terenie Grodzieńszczyzny, dzieci: Marcin, Kazimierz, Aleksander, Krzysztof, Stefan.

1.2.2. Kazimierz Eysymont ur. ok. 1640 na terenie Grodzieńszczyzny, zm. po 30.01.1720, od Króla Jana III Sobieskiego otrzymał przywilej na podczaszostwo orszańskie 11.02.1694 r., a zgłoszone do akt łuckich 30/06/1698 r., członek poselstwa do Moskwy 1695, podstarości orszański 1695-1711. Wymieniany w Herbarzach Adama Bonieckiego, Ksawerego Niesieckiego, Seweryna Uruskiego i opracowaniach współczesnych historyków profesorów Andrzeja Rachuby i Henryka Lulewicza.

Żonaty z Baranowiczówną, według dokumentu wywodowego z 20.11.1797 roku do samorządu szlacheckiego powiatu skwirskiego w Pustowarni na Wołyniu, dzieci: Jan i być może córki Felicja i Barbara.

1.2.2.1. Jan Eysmont ur. ok. 1675 zm. ok. 1728, osadczy werbowski żonaty z Katarzyną z Łuczyców Wyhowskiej

1.2.2.1.2. Stefan Eysmont ur. 26.12.1718 w Sokule zmarł po 1797, wraz z bratem Józefem w dniu 12.03.1740 aktykowali testament po ojcu Janie. Dzieci: Jakub, Antoni, Aleksander, Grzegorz, Maciej, Piotr, Bazyli zamieszkujący w Werbowej (Werbówka)

1.2.2.1.2.4. Grzegorz Eysmont ur. 13.10.1764 w Werbowej na terenie Wołynia, żonaty z Marianną Matusiewicz - dzieci: Stanisław Kostka, Jan Paweł, Fortunat,

1.2.2.1.2.4.2. Jan Paweł Ejsmont ur. 1810, na terenie Żytomierszczyzny w Wolicy Zarubinieckiej, zm. ok. 1873, wpisany do VI części Księgi Szlachty Guberni Wołyńskiej pod numerem 5018 z 15.12.1841 roku i przepisany do VI części Księgi Szlachty Guberni Kijowskiej pod numerem 11149 z 08.12.1852 roku. Ukończył szkołę realną w Żytomierzu. Według dokumentów wywodowych z roku 1841 składanych do Deputacji Szlacheckiej Guberni Wołyńskiej w Żytomierzu jest wymieniany jako registrator kolegialny, w późniejszych dokumentach jako urzędnik Powiatowego Sądu Ziemskiego - asesor w IV Okręgu Sądowym powiatu Starokonstantynowskiego; od roku 1845 w randze Radcy Gubernialnego, a w 1852 w randze Tytularnego Radcy w Urzędzie Gubernatora Kijowskiego – sekretarz II wydziału w tym urzędzie, awansowany w 1853 roku do rangi Kolegialnego Asesora w Kijowie. W Księdze Pamiątkowej Kijowskiej Guberni na rok 1856 we władzach Rady Guberni Kijowskiej jako Kolegialny Asesor z odznaczeniem za 15 lat pracy, ostatni zapis jest z lutego 1873 jako sekretarz, Asesor Kolegialny w Wydziale Pomocy Społecznej - członek stały, otrzymał order za udział w wojnie 1855 roku.

Żonaty z Kamilą Diatełowicz - ślub 26.02.1841, dzieci: Henryka Paulina, Stefan, Gracjanna, Aleksander, Władysław

Henryka Paulina ur. 12.02.1842 Żytomierz, ochrzczona 17.05.1842 r. w żytomierskim rzymsko-katolickim kościele katedralnym. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 08.12.1852 r. pod numerem 11149 do szóstej części Szlacheckiej Księgi Rodowodów guberni Kijowskiej została wpisana i dołączona do rodu;

Stefan ur. 08.08.1844 Żytomierz, ochrzczony w kościele katedralnym miasta 03.09.1844 roku, zmarł 02.01.1904 r. Kijów, pochowany na Cmentarzu Bajkowym w Kijowie. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 08.12.1852 roku pod numerem 11149 do szóstej części Szlacheckiej Księgi Rodowodów guberni Kijowskiej został wpisany i dołączony do rodu, według Ksiąg Pamiątkowych Guberni Kijowskiej zaprzysiężony adwokat okręgu w Kijowie od 1887 do 1902 roku, mieszkał w Kijowie przy ulicy Żytomierskiej 3, Michajłowskiej 10 oraz Nowo Włodzimierskiej 18.

Gracjanna ur. 18.12.1847 Kijów, ochrzczona w kościele parafialnym miasta 28.12.1847 r. rodzice chrestni Feliks Kozłowski i Olga Czerwińska. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 08.12.1852 r. pod numerem 11149 do szóstej części Szlacheckiej Księgi Rodowodów guberni Kijowskiej została wpisana i dołączona do rodu;

Aleksander jak poniżej;

Władysław ur. 11.06.1855 Kijów, ochrzczony 05.09.1855 w Kijowie. 25.09.1863 roku został przyłączony do rodu i wpisany do szóstej części Szlacheckiej Księgi Rodowodów guberni Kijowskiej pod numerem 11149, farmaceuta - prowizor w Kijowie od 1893 do 1911 roku (cytowany w Księgach Pamiątkowych i Adres-Kalendarzach Guberni Kijowskiej), żonaty z Karoliną Heleną z domu Rayzacher ur. w 1863 roku, córka Romana i Julii z d. Czerniawska, zmarła 25.08.1944 w Warszawie. Dzieci:

Stefan ur. 31.08.1892 Kijów - zm. 12.1906 Kijów, wpisany do VI części Szlacheckiej Księgi Rodowodów Guberni Kijowskiej pod numerem 2344 dnia 21.06.1897;

Lila ur. 1900 Kijów zm. 1929 Warszawa, zamężna z Kazimierzem Góreckim;

Jadwiga ur. 13.08.1901 Kijów zm. 08.03.1989 Warszawa.

1.2.2.1.2.4.2.4. Aleksander Ejsmont urodzony 22.03.1850 roku w Kijowie, - wypis z księgi metrykalnej nr 56 - dnia 25 czerwca 1850 roku w Kijowskim parafialnym kościele Rzymsko katolickim został ochrzczony młodzieniec o imieniu Aleksander przez księdza Józefa Piotrowskiego wikarego z namaszczeniem radcy tytularnego Pawła i Kamilii urodzonej z Diatyłowiczów Ejsmontów małżonków. Syn urodził się tego roku miesiąca marca 22 dnia wieczorem w Kijowie. Rodzicami chrzestnymi byli: radca tytularny Feliks Kozłowski i szlachcianka Helena Kozłowska, co swoimi podpisami uwiarygodnili przy pieczęci kościelnej. -  zmarł 08.11.1903 roku w Kijowie i został pochowany na Cmentarzu "Bajkowym" w Kijowie. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 08.12.1852 pod numerem 11149 do szóstej części Szlacheckiej Księgi Rodowodów guberni Kijowskiej został wpisany i dołączony do rodu Ejsmontów. Aleksander związany zawodowo był z kolejnictwem, pracując i mieszkając w Zdołbunowie jako kontroler ruchu, Fastowie – gdzie był naczelnikiem południowo-zachodniej kolei, w Gołcie – stacji południowo-zachodnich konnych dróg żelaznych w powiecie Ananiewskim guberni Chersońskiej jako naczelnik oddziału ruchu.

Żona Zofia ur. 07.10.1856 Lublin zm. 07.06.1944 Warszawa z domu Izdebska córka Seweryna i Marceliny z d. Neczaj-Grudzewicz. W okresie międzywojennym przebywała u córki Haliny w Równe, a później w Warszawie. Dzieci: Aleksander, Paweł Maksymilian, Gustaw, Leon, Halina Maria, Maria, Kazimierz, Wanda 

Aleksander ur. 12.03.1878 Kijów, wpisany do VI części Spisu Szlachty Guberni Kijowskiej pod numerem 2055 z dnia 03.06.1897, najprawdopodobniej pomocnik dyrektora kolei wschodnio-chińskiej do 20.09.1924;

Paweł Maksymilian ur. 20.10.1879 Kijów zm. 17.01.1945 w Obozie Koncentracyjnym Oświęcim (aresztowany w Warszawie w Oswięcimiu od 12.08.1944 nr obozowy 191172), akt urodzenia wydany przez Łucko-Żytomierskiego rzymsko-katolickiego Konsystorza Duchownego. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 03.06.1897 roku pod numerem 2055 do rodu Ejsmontów został przyłączony z potwierdzeniem szlachectwa. Ukończył szkołę średnią w Elizawetgradzie i studia w St. Petersburgu Instytucie Technicznym w 1904 r. , inżynier wymieniany w Księgach Pamiątkowych i Adres-Kalendarzach Guberni Kijowskiej (1910-1913), wzmiankowany w księgach adresowych miasta Poznania za okres 1930-1939, według Rocznika Politycznego i Gospodarczego 1939 wymieniany w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Poznaniu jako Naczelnik Służby w Wydziale Ruchu. Żonaty z Heleną Śliwińską (13.08.1882 Charków – 1961 Warszawa) więziona w obozie koncentracyjnym Auschwitz (12.08.1944 - 02.1945), dzieci:

Stanisława ur. 03.08.1908 Kijów zm. 25.05.1995 Warszawa, ukończyła romanistykę i już przed wojną związana  zawodowo była z handlem zagranicznym. Zamężna z Kazimierzem Węglem (ślub 16.09.1933 Poznań) urodzonym 03.05.1907 roku w Krakowie, zginął 10.06.1940 w obozie koncentracyjnym Mauthausen. W czasie wojny więziona w obozach koncentracyjnych - Auschwitz (12.08.1944 do 17.02.1945), Ravemsbrueck do 03.1945. Po wojnie pracowała przez długie lata w handlu zagranicznym, ostatnio w "Terexport" na Mokotowskiej w Warszawie. Niespotykanie pogodna i świetna gawędziarka;

Władysław urodzony 06 września 1911 roku, uczęszczał do różnych szkół powszechnych w Kijowie, Moskwie i Odessie - w związku z częstymi zmianami pracy przez ojca. Szkołę średnią - Gimnazjum typu humanistycznego im. św. Jana Kantego w Poznaniu ukończył zdając egzamin dojrzałości 29 maja 1930 roku. W tym samym roku podjął studia na wydziale Prawno - ekonomicznym Uniwersytetu w Poznaniu, które ukończył w 1934 r. Następnie pracował jako asystent wolontariusz Seminarium Kryminologicznego tegoż Uniwersytetu, po czym został stypendystą rządu jugosłowiańskiego. W związku w wybuchem wojny powrócił do rodziny w Warszawie. Dnia 16.09.1944 roku zginął w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, jego numer obozowy 191173;

Gustaw urodzony 01.06.1880 (19.05.1880) Zdołbunów zm. 11.07.1954 Warszawa, akt urodzenia wydany przez Łucko-Żytomierskiego rzymsko-katolickiego Konsystorza Duchownego. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 03.06.1897 roku pod numerem 2055 do rodu Ejsmontów został przyłączony z potwierdzeniem szlachectwa; chrzest 27.03.1855 kościele parafialnym w Tajkurach, trzymali do chrztu Aleksander Jarocki i Marcelina Izdebska (babcia) ż. Seweryna. W 1898 roku po ukończeniu szkoły realnej w Elizawetgradzie wstąpił na wydział mechaniczny Kijowskiej Politechniki., którą ukończył w 1906 roku z tytułem magister inżynier technolog. Związany zawodowo z kolejnictwem: już w trakcie studiów pracował w Zarządzie Południowo-Zachodnich Kolei, jako kancelista w służbie ruchu; poprzez pracę w Irkucku, Perm, Charkowie, by osiąść po wyjeździe porewolucyjnym do Równego. W wyniku wojny Polsko-bolszewickiej dyrekcja D.O.K.P została przeniesiona do Łodzi i zlikwidowana. Od grudnia 1920 roku pracował w Wilnie w charakterze Wice dyrektora służby ruchu. W latach 1921 – 1924 był oddelegowany do Sosnowca w celu kierowania ruchem między dyrekcyjnym w Zagłębiu. Od 1925 r. rozpoczął pracę w Ministerstwie Komunikacji w IV departamencie w wydziale taborowym. W 1925 roku mianowany inspektorem ministerialnym na stanowisku inspektora ds. eksploatacji (odnotowany 07.07.1929 jako Główny Inspektor Ministerstwa Komunikacji - Gazeta Bydgoska nr 158 12.07.1929). Za lata 1930-32 odnotowany w Rocznikach Kolejowych jako inspektor ministerialny w Ministerstwie Komunikacji, Głównej Inspekcji Komunikacji (V grupy uposażenia). 14.11.1934 r. wpisany do rejestru sądowego Spółki Akcyjnej, Kolej lokalna Tarnopol-Zbaraż z siedzibą we Lwowie jako członek zarządu (sygn. II RHB X 1513), według Rocznika Politycznego i Gospodarczego za 1939 rok Naczelnik w Wydziale Towarowym Departamentu Ruchu Kolejowego w Ministerstwie Komunikacji. W czasie okupacji nie pracował na kolei, natomiast w firmie „Bolesław Borkowski” hurt węgla jako kierownik bocznicy na Towarowej 13 w Warszawie. Po wojnie został mianowany członkiem Rady Technicznej przy Ministrze Komunikacji, później jako Starszy Radca ds. Technicznych, po uzyskaniu uprawnień emerytalnych został przeniesiony w stan spoczynku.  Od 1951 roku zatrudniony został w Wydawnictwie Komunikacyjnym, jako redaktor działowy w Redakcji Książek Kolejowych. Tłumaczył „Stacje i węzły kolejowe” P.W. Bartieniewa; "Przodujące metody organizacji ruchu pociągów” Akseniow, Ivan Akovlevic; redaktor WK „Podręcznika dla rewidenta wagonów” Warszawa 1953. Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi w dniu 09.06.1932, Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta – 11.11.1937 (http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WMP19372600410 oraz po raz kolejny Złotym Krzyżem Zasługi nadanym dn. 22.07.1946 r.. Dwukrotnie żonaty, z Wiktorią z Rodziewiczów (25.07.1879 - 16.11.1944), córką Anny z Miszkiewiczów-Popejko, I voto Jachimowicz i po raz drugi z Julią (01.10.1899 U-? zm. ?) z domu Kotarska c. Bronisława i Marii, I voto Wojciechowska , ślub 25.01.1949 USC Warszawa;

Leon wyszczególniony poniżej;

Halina Maria urodzona w Zdołbunowie 31.12.1885 zmarła 24.04.1980 w Warszawie, akt urodzenia wydany przez Łucko-Żytomierskiego rzymsko-katolickiego Konsystorza Duchownego. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 03.06.1897 roku pod numerem 2055 do rodu Ejsmontów została przyłączona z potwierdzeniem szlachectwa. Zamężna z Michałem Skokowskim (14.11.1878 Cudnów – 20.03.1930 Równe, pochowany w Warszawie na Powązkach, synem notariusza Dezyderego na Żytomierszczyźnie i Seweryny z Gołębiowskich, adwokatem prowadzącym kancelarię w Równe, był senatorem II Rzeczpospolitej z listy BBWR na Wołyniu). Halina ukonczyła w 1905 roku konserwatorium w Warszawie, w 1907 roku wyszła za mąż za Michała, w latach 1914-1915 była prezesem szpitala dla żołnierzy w Żytomierzu, działała w Białym Krzyżu, od 1921 roku przebywała w Równe, gdzie działała w Polsko Amerykańskim Komitecie Pomocy Dzieciom, odznaczona srebrnym Krzyżem Zasługi (28.12.1927 nr 1664), w latach 1930-1936 była członkiem Rady Nadzorczej PBK, w czasie II Wojny Światowej pomagała kuzynce Emilii Malesie "Marcysi". Opiekowała się matką Zofią i przechowywała rodowe precjoza;

Maria ur. 27.12.1890 Elizawetgrad, wpisana do VI części Spisu Szlachty Guberni Kijowskiej pod numerem 2035 z dnia 03.06.1897;

Kazimierz ur. 17.11.1892 r. Elizawetgrad zm. 21.09.1968 Warszawa, wpisany do VI części Spisu Szlachty Guberni Kijowskiej pod numerem 2055 z 03.06.1897. Szkołę średnią ukończył w Elizawetgradzie w 1912 roku i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Kijowie, które ukończył w 1919 roku z powodu mobilizacji w czasie I Wojny Światowej. W 1916 roku pracował w Kijowskim oddziale Czerwonego Krzyża, jako pomocnikbuchaltera, za co został odznaczony 30 wrzesnia 1916 r. orderem Św. Stanisława III stopnia. W grudniu tegoż roku wstapił ochotniczo do Mikołajewskiej Szkoły Artylerii w Kijowie, którą ukończył w stopniu chorążego w 1917 roku, skąd został przydzielony do 4 zapasowego dywizjonu artylerii w Charkowie. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany. Po powrocie do kraju w 1920 roku zostaje zmobilizowany i przebywa w wojsku do 1923 roku, skąd zostaje przeniesiony do rezerwy w stopniu porucznika. Rozpoczyna aplikację adwokacką w kancelarii adwokata Michała Skokowskiego w Równe. W sierpniu 1924 rozpoczyna pracę w Wydziale Finansowym Zarządu m. st. Warszawy w charakterze kierownika legislatywy, po czym Kierownika Finansowego w Oddziale Praga. Od 22.09.1939 przebywał w niewoli Oflag Woldenberg. Po powrocie z niewoli zatrudniony w Spółdzielni Budowlanej „S.J.B.” jako kierownik biura. Od 1946 roku zatrudniony w Centralnym Zarządzie Przedsiębiorstw Kolejowych jako naczelnik wydziału zaopatrzenia. W 1953 r. rozpoczyna pracę w Centralnym Zarządzie Przemysłu Kruszyw i Surowców Mineralnych jako Naczelnik Wydziału Zaopatrzenia. W maju 1956 roku odznaczony srebrnym Krzyżem Zasługi. Od 1958 roku na emeryturze, nadal jednak pracuje jako pomocnik radcy prawnego w Warszawskim Zarządzie Eksploatacji Kruszywa. Od 1964 zatrudniony w Zjednoczeniu Przemysłu Kruszyw i Surowców Mineralnych w Biurze Koordynacji Dostaw na stanowisku Kierownika Działu finansowo-ekonomicznego. Jego pasją była gra na wyścigach konnych. Ożeniony trzykrotnie, pierwsza Ludmiła Czekan, z którą miał syna Aleksandra urodzonego około 10.01.1916 roku w Kijowie, która zmarła przed 1920 rokiem, droga żona Olga Szelepina, ślub najprawdopodobnie w Odessie. Trzecia żona to Irena Franciszka (02.04.1905 Warszawa – 11.06.1988 Warszawa) z domu Kratzer (córka Władysława i Janiny z d. Czarneckiej) muzyk – ukończyła Wydział Nauczycielski Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w 1934 roku, a w 1950 roku złożyła egzamin dyplomowy w klasie śpiewu, urzędniczka w Instytucie Dróg Mostowych w Warszawie. Dzieci:

Jerzy Władysław urodzony 24.01.1926 w Warszawie, ochrzczony 25.04.1926 roku w kościele parafialnym św. Antoniego, szkołę powszechną kończył po rozpoczęciu II Wojny Światowej mieszkając wraz matką i siostrą na Kruczej 21/6 w Warszawie. Szkołę średnią kończy w czasie okupacji na tajnych kompletach, pracując przy tym jako robotnik magazynowy w Fabryce Gazów Spawalniczych PERUN. Walczył w Powstaniu Warszawskim w Batalionie IWO, 4 kompanii w stopniu st. strzelec, 03.10.1944 zostaje złapany przez okupanta i transportowany najpierw na piechotę do Ożarowa, później pociągiem do Lamsdorfu – Łambinowice Stalag 18c numer jeniecki 105045. Po wyzwoleniu obozu trafia do Armii Andersa we Włoszech w miejscowości Macerata do dowództwa zwalczania moździerzy i służy tam jako kierowca. W 1947 roku zostaje przeniesiony wraz z jednostką do Anglii, gdzie uczestniczy w kursach kreślarskich, pracując nadal w charakterze kierowcy. Po zdemobilizowaniu podejmuje pracę w kompani górniczej N.C.B. National Coal Board jako kreślarz i rozpoczyna naukę na studiach wieczorowych w kierunku mechaniczno-inżynieryjnym. Po ukończeniu studiów od 1957 roku pracuje w Mitchell Engineering do 1960. Zmienia wtedy też nazwisko na Esmont ze względu na trudności w wymowie nazwiska rodowego. Od 1960 roku pracuje w Birtley Engineering jako kreślarz do 1964. Od 1964 roku pracuje jako inżynier budowlany w Armstrong Whitworth Eng. w Newcastle do 1968 roku. Następnie rozpoczyna swój własny biznes, wznosząc wiele budowli przemysłowych. Pracę zawodową kończy w wieku siedemdziesięciu lat. Ożeniony z Elizabeth Elien ur. 1932 Cramlington. Zmarł 25.07.2012 r. po długiej chorobie w szpitalu w Newcastle, pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Dzieci: córka, córka.

Teresa urodzona 28.03.1930 roku w Warszawie. Wychowywana w trudnych czasach, została wykształcona na tyle, aby samodzielnie pracować przez długie lata w Polskim Radiu - redakcji zagranicznej, jako korespondentka obcojęzyczna, a później w telewizji, jako redaktor programowy. Dwukrotna mężatka, przy czym, pierwszy to młodzieńcza pomyłka, natomiast z drugim mężem Wacławem doczekała się syna Jerzego Marka (24.03.1955-19.09.2015). Teresa po matce, i jej syn również muzykalnie są uzdolnieni. Jerzy mechanikiem samochodowym z wykształcenia został, lecz nigdy w tym zawodzie nie pracował. Oddał się w całości muzyce i żonie. 

Wanda urodzona 23.03.1897 roku, zmarła 26.07.1921 roku w Warszawie.

1.2.2.1.2.4.2.4.4. Leon Ejsmont ur. (22.11.1883 wg kalendarza juliańskiego) 05.12.1883 Zdołbunów. Ukazem Departamentu Heroldii Rządzącego Senatu Imperium Rosyjskiego z 03.06.1897 pod numerem 2055 do rodu Ejsmontów został przyłączony z potwierdzeniem szlachectwa. Uczęszczał do szkoły średniej w Elizawetgradzie (obecnie Kirowograd), którą ukończył 08.06.1903 (świadectwo Ziemskiej Realnej Szkoły nr 277). Najprawdopodobniej ukończył studia związane z budownictwem, bowiem później pisze się, że jest z zawodu inżynierem. Pracował w Białej Cerkwi, Kijowie. Brał udział w I Wojnie Światowej w stopniu Sztabskapitana saperów. W 1919 roku był pomocnikiem naczelnika komunikacji w Korostenie „Wołyński Post”. Wiosną 1920 roku poprzez Rumunię powrócił do Polski – Warszawy. Pracował na kolei w Brześciu nad Bugiem. Kolejnym miejscem pracy było Państwowe Biuro Odbudowy Polesia z siedzibą w Prużanie. Z ramienia Polskiej Partii Socjalistycznej kandydował do Senatu. W 1925 roku po zakończeniu nauki przez córkę Helenę (matura w Prużanie) wrócił wraz z rodziną do Warszawy. Przez kilka lat pracował jako budowlaniec w różnych firmach, między innymi jako członek Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej Oficerów Żandarmerii w Warszawie, następnie w Warszawskiej Spółce Akcyjnej Budowy Parowozów (Parowóz) przy ulicy Kolejowej, by w 1933 roku zostać dyrektorem w Spółce Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich w Warszawie. Tam też pracował do września 1939 roku. Mieszkał w Radości pod Warszawą. Zmarł 11.09.1942 w Warszawie na skutek powikłań cukrzycowych.

Ożeniony dwukrotnie, najpierw z Lidią Łuczyńską (ur. 21.01.1887 Kijów) data ślubu i rozwodu jest nieznana, po raz drugi 20.01.1920 roku w Odessie z Larysą Siemionow ur. 22.01.1895 w Kijowie (wg kalendarza juliańskiego 09.01.1895 – chrzest 15.09.1895) córką Jana porucznika 132 Benderskiego Pułku Piechoty i Marii z d. Łuczyńskiej. Zmarła 05.08.1968 roku w Warszawie. Dzieci: Irena, Aleksander

Helena córka Leona i Lidii, urodzona 10.11.1906 w Kijowie, przyrodnia siostra Ireny i Aleksandra, którymi się opiekowała jako starsza siostra. Ukończyła szkołę średnią w 1925 roku w Prużanie. W 1926 roku ukończyła roczny kurs buchalteryjno-handlowy w Szkole Handlowej im. Sekułowicza w Warszawie. Od 28.10.1926 do 31.08.1935 pracowała w Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Wydziale Eksploatacyjnym dziale technicznym najpierw jako maszynistka, a od 1928 roku jako starszy kancelista. W okresie 1935-1940 miała przerwę w pracy z uwagi na obowiązki zawodowe męża. Od 01.09.1940 do 31.07.1944 zatrudniona w spółce „Inż. Stanisław Palecki i Sp-ka” w Warszawie jako kierownik biura. Od 15.03.1945 do 31.03.1946 w Państwowej Wytwórni Prochu w Łęgnowie w dziale administracyjno-księgowym. W dniu 31.10.1946 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi. W okresie 11.04.1946 – 01.05.1947 pracowała w Zjednoczonych Państwowych Browarach w Gdańsku jako kierownik działu handlowego. Ponownie miała przerwę w pracy w okresie 1947 – 1954 w związku z pracą męża. Po tym okresie pracowała w Wydawnictwie Przemysłu Lekkiego i Spożywczego w Warszawie w okresie 01.04.1954 – 28.02.1969 na stanowisku Kierownika działu administracyjno-gospodarczego, po czym przeszła na  emeryturę. Dwukrotnie zamężna, pierwszym był Stanisław Chodkiewicz (1906 - ? ) urodzony w Berdyczowie, a zmarły w Kanadzie syn Stanisława Antoniego i Jadwigi z Brzezińskich, inż. chemik; drugim mężem był Aleksander De Luhe (17.08.1891 – 25.02.1954) urodzony w Dobroje syn Józefa i Anny z Kulpowiczów. Aleksander z zawodu był inżynierem mechanikiem marynarki wojennej po Politechnice Petersburskiej, współzałożycielem Ligii Morskiej w 1918 roku, pracował w Najwyższej Izbie Kontroli jako radca do spraw kontroli budowy portu w Gdyni. Przez krótki okres Helena i Aleksander zamieszkiwali w Szczecinie, tuż po zakończeniu II Wojny Światowej, gdzie Aleksander był pełnomocnikiem rządu do spraw związanych z odbudową portu. Następnie pracował w Centrali Banku Inwestycyjnego w Warszawie jako Naczelny Inspektor Techniczny. Helena zmarła 31.05.1997 roku w Warszawie.

Irena urodzona 12.11.1920 w Warszawie – zm. 25.12.2001, mieszkając w Radości uczęszczała do szkół w Warszawie, kończąc prywatne gimnazjum żeńskie im. Leonii Rudzkiej. Pracowała jako urzędniczka w instytucie elektrotechniki. Poślubiła 30.12.1943 r. Tadeusza Zabłockiego (01.08.1913 – 14.03.1992) wydając na świat córkę Hannę (01.02.1945). Mąż Tadeusz ukończył prywatne gimnazjum męskie im. St. Kostki w Warszawie, studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, pracował aż do odejścia na emeryturę w Zrzeszeniu Prywatnego Handlu i Usług m. st. Warszawy na różnych stanowiskach, przez kilkanaście lat jako dyrektor. Córka  zwiedza świat.

1.2.2.1.2.4.2.4.4b.3. Aleksander Ejsmont ur. 28.03.1922 Prużany zm. 04.06.1986 Szczecin. Ochrzczony przez kapelana wojskowego Franciszka Bolek w Prużanie 06.02.1923 roku. Lata młodości do wybuchu wojny spędził w Warszawie mieszkając w Radości. Uczęszczał do Gimnazjum Wojciecha Górskiego, kończąc je maturą w 1940 r., dalej uczęszczał do Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Warszawie (szkoła Wawelberga) równocześnie pracując na Dworcu Wschodnim. Od początku wojny walczył w konspiracji ZWZ AK, będąc poszukiwanym przez Gestapo wstąpił w 1943 roku w szeregi 3 batalionu 77 pp. pod dowództwo Bolesława Piaseckiego. Następnie w 1944 roku w Wojsku Polskim w stopniu plut. podch.. Od jesieni 1945 roku na stałe zamieszkał w Szczecinie. Po kilku latach różnych prac dorywczych od 1952 roku poświęcił się dziennikarstwu. Pracował w Słowie Powszechnym, Zachodniej Agencji Prasowej, Głosie Szczecińskim, kończąc swą karierę w Spojrzeniach, jako sekretarz redakcji. Był członkiem ZBoWiD, Komitetu Frontu Jedności Narodu, założycielem Instytutu Zachodnio-Pomorskiego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim, Partyzanckim, Złotym Zasługi, Medalem za Warszawę i innymi. Żonaty z Marią Zofią z domu Ryterską ur. 11.05.1921 w Pniewach. Wykształcona z maturą małą, kończąc gimnazjum w Bydgoszczy, pracowała zawodowo jako księgowa. W związek małżeński weszła z Aleksandrem 11 stycznia 1946 roku w Szczecinie biorąc ślub w Urzędzie Stanu Cywilnego w Szczecinie, ślub kościelny 16.03.1946 roku w parafii pod wezwaniem NSPJ. Działaczka Ligi Kobiet Polskich, przez wiele lat przewodniczyła Komisji Rewizyjnej. Pionier miasta Szczecina, odznaczona krzyżem zasługi. Trudny czas powojennej odbudowy kraju i budowy demokracji poprzez pracę w PAX-ie, Spółdzielni Spożywców, RUCH-u i wychowywaniu czwórki dzieci miał swój wpływ na jej zdrowie. Przeżywszy 81 lat nie doczekała prawnuków. Dzieci: córka, syn, córka i Leon Jarosław

1.2.2.1.2.4.2.4.4b.3.4. Leon Jarosław składający w opowieść poszczególne biografie. Urodził się 20.09.1957 w Szczecinie, chrzest 06 czerwca 1958 roku w kościele NSPJ - trzymali Tadeusz Zabłocki lat 45 i Urszula Piskorska lat 36 (żona Czesława krajoznawcy), ukończył Szkołę Podstawową Nr 1, Liceum Ogólnokształcące Nr 1, Studium Policealne przy Zespole Szkół Ekonomicznych Nr 1, Wydział Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego.  Żona z Lublina. W związek małżeński wstąpiła z Leonem Jarosławem 16.01.1982 roku w USC w Szczecinie oraz 04.09.1982 roku w parafii Rzymskokatolickiej pw. Wniebowzięcia NMP w Konopnicy. Dzieci: syn, syn.

Z uwagi na bardzo ciekawe, skomplikowane i nie pozbawione wartkiego wątku losy niektórych członków Rodu, biografia od Leona syna Aleksandra po Leona syna Aleksandra znajdzie swe odzwierciedlenie w odrębnej publikacji. 

Natomiast warte są przytoczenia biografie, niektórych nie powiązanych bezpośrednio z wytłuszczoną powyżej linią, a związanych z tą gałęzią, członków Rodu.

 

Franciszek Maria Kandyd Ejsmont (Eysymont) ps. Lumir ur. ok października 1853 Żytomierz zm. 29.08.1910 w Krakowie (szpital Św. Łazarza) i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Syn Szymona i Emilii z Terleckich. Wpisany do VI cz. Szlacheckiej Księgi Rodowodów Guberni Wołyńskiej pod nr 3555 dn. 06.10.1888 w Żytomierzu. W wieku siedemnastu lat podjął studia prawnicze w Kijowie jednocześnie klarując swoje upodobanie do literatury. Już od najmłodszych lat w rodowym dworku w Wielkiej Czenihówce oddawał się częstemu rymowaniu, pierwszym próbom literackim. Sprzyjała temu atmosfera domu rodzinnego, gdzie jego matka Emilia miała szerokie ambicje literackie, zaś starszy brat Antoni August wielce przysłużył się w ukształtowaniu jego światopoglądu. Pierwsze swoje kroki literackie zamieścił w zbiorze Co bóg dał Kijów 1872, tomiku Odgłos z Polesia Kijów 1872. W kolejnych latach próbuje swoich sił literackich w prasie warszawskiej i poznańskiej, zamieszczając kilka „korespondencji z Polesia”. Zawiązuje znajomość z Józefem Ignacym Kraszewskim, w marcu 1873 roku do Kijowa dociera Program polski Kraszewskiego, który Lumir obiecuje własną ręka przepisać i przy okazji świąt wielkanocnych objawić „mieszkańcom szumiącego Polesia”. Studia prawnicze kolidowały z jego twórczością literacką i z tegoż względu zamierza opuścić Kijów udając się do Krakowa. Dochodzi do tego po śmierci ojca Szymona (10.10.1873). Od zimowego półrocza 1874/75 podjął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wydaje Poezja w życiu ser. I Obrazy poleskie Kraków 1875, Walka idei. Tragi-komedyja z dawnej przeszłości Kraków 1875, rozlicznych wierszy i tekstów do muzyki na fortepian Fryderyka Prochaski. Po roku studiów z zaliczeniem okresu kijowskiego kończy edukację na uniwersytecie i udaje się w rodzinne strony. Na początku 1877 wyjechał do Wiśniowca, gdzie pełniąc służbę biblioteczną starał się ocalić księgozbiór po Wiśniowieckich, Mniszkach i Platerach, niestety z braku nabywców nieskutecznie. Napisał tam „Walka idei” i „Gwiazda wschodu” oraz wiele innych. Wraz z rokiem 1879 następuje przerwa w publikowaniu dzieł Lumira. Zostają one dopiero opublikowane w 1900 roku. W kolejnych latach ogłosił Poema-Prolog Kraków 1902, Światełka, Nowy Grunwald oraz Ostatni grom Kraków 1910. Żonaty z Emilią Baranowską (1850-1899) I voto Wiszniewska. Przed śmiercią zamieszkiwał w Krakowie, przy ul. Karmelickiej 8 (par. Św. Szczepana).

 

Heliodor Alojzy Ejsmont zwany Eysmont urodził się 21.07.1861, syn Stanisława sekretarza kolegialnego i Antoniny Stojanowskiej. Ukończył studia wyższe w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu, ze stopniem inżyniera-technologa. Pierwszą pracą była służba w Zarządzie kolei „Libawo-Romeńskiej”, w okresie od 01.06.1887 do 01.10.1893. Kolejny etap życiowy związany był z „Pierwszym Rosyjskim Towarzystwem Ubezpieczeń zał. 1827 r.” na stanowisku inspektora. Dzięki swym niepowszednim zdolnościom i niezmordowanej pracy zdobywa w krótkim czasie uznanie i zaufanie Dyrekcji Towarzystwa, która powierza mu zarząd Okręgu Kijowskiego, bardzo obszernego, bo obejmującego 11 guberni, w tym i Chersońską z Odessą włącznie. Na tym odpowiedzialnym stanowisku dał się poznać z jak najlepszej strony, jak również położył bardzo poważne zasługi na niwie społecznej. Był on z wyboru prezesem towarzystw ochotniczej straży ogniowej w Kijowie i Odessie. Ponadto w 1906 roku został powołany na urząd radnego miasta Kijowa. Był otaczany powszechnym uznaniem i sympatią tak współobywateli, jak i współpracowników, którzy przez szereg lat wybierali go prezesem Kijowskiej i Odesskiej Komisji Inspektorów Towarzystw Ubezpieczeń. Był jednym z inicjatorów i założycieli Związku Ajentów i Inspektorów, jak również twórcą ustawy ubezpieczeniowej. W 1907 roku w uznaniu położonych zasług dla instytucji ubezpieczeniowych oraz wybitnych zdolności administracyjnych i doświadczenia zawodowego został powołany na pomocnika dyrektora zarządzającego Towarzystwem do Petersburga. Zmarł 21.03.1908 r. w Petersburgu, przeżywszy niespełna 47 lat.

 

 

 

 

 

Powered by Etomite CMS.